Historia Łeby

Łeba historia miasta

Łeba to nadmorskie miasto położone nad rzeką o tej samej nazwie. Pierwsze zasiedlenia w tej okolicy miały prawdopodobnie miejsce jeszcze w neolicie - archeolodzy znaleźli pojedyncze narzędzia z tego okresu.

Łeba powstała na skutek rozdzielenia się jeziora Sarbsko i Łebsko - wówczas powstał ląd zdatny do osiedleń (wcześniej teren ten był prawdopodobnie bagniskiem). Osada na mierzei mogła powstać w VIII wieku.

Ważniejsze daty w historii Łeby

Pierwsza pisana wzmianka o miejscowości zapisana jest w dokumencie księcia pomorskiego Mściwoja II z 1282 roku. Wtedy była to typowa, nadmorska wioska, zlokalizowana po zachodniej stronie rzeki, zamieszkała przez rybaków, szkutników i żeglarzy. W 1309 roku całym Pomorzem Gdańskim w tym Łebą zawładnęli Krzyżacy. Pod ich panowaniem osada przekształciła się w miasto - prawa miejskie otrzymując w 1357 roku.

Najważniejszą data w historii tego miasta jest 11 stycznia 1558 roku, kiedy to Łebę (dzisiaj nazywana Starą Łebą) zniszczył szalejący na Bałtyku sztorm. Fale Bałtyku zniszczyły port, zabudowania, w tym kościół, a cofające się morze wyżłobiło nowe koryto Łaby, którego ujście zostało przesunięte półtora kilometra na wschód. Następny duży sztorm w 1570 roku utwierdził mieszkańców o konieczności przeprowadzki w nowe miejsce po drugiej wschodniej stronie rzeki Łeba. To co pozostało po Starej Łebie z czasem zasypały ruchome piaski. Do dzisiaj po zachował się tylko fragment ściany gotyckiego kościoła św. Mikołaja z XIII wieku, który tkwi wśród wydm.

Po uzyskaniu połączenia drogowego i kolejowego z Lęborkiem (koniec XIX stulecia), Łeba zaczęła pełnić rolę letniska i kurortu. W 1907 roku uroczyście otwarto Dom Kuracyjny (Kurhaus) usytuowany na nadmorskiej wydmie.

W latach 1974–2005 Łeba była miejscowością uzdrowiskową - leczono tu choroby układu oddechowego, choroby układu wydzielania wewnętrznego i przemiany materii (choroby tarczycy) a także choroby narządów ruchu i reumatyczne.